خاطره
قطار به یادماندنی چند سال پیش من به همراه خاله جون و مامانم به قم سفر کردیم البته نه با هواپیما بلکه با قطار. مدرسه خاله جونم می خواستند آنها را به اردو ببرند و اجازه دادند که ما هم با آنها برویم. در آن زمان من خیلی کوچک بودم و تقریبا 4-3 ساله. در راه، در داخل قطار من به مامانم گفتم: «مامان! من تشنه ام.» مامانم از خاله ام پرسیدند: «شما آب آورده اید؟» خاله ام گفتند: «نه برای چه؟» مامانم گفتند:«آخه فاطمه تشنه اش شده است.» خاله ام گفتند:«اینجا یک آب سرد کن است برود آنجا و آب بخورد. فاطمه لیوان دارد؟» مامانم گفتند: «بله که دارد» من رفتم از آب سرد آب بخورم که به یاد لب تشنه امام حسین(علیه السلام) افتادم و گفتم: «سلام بر لب تشنه حسین شهید» و آب خوردم. وقتی به قم رسیدیم به یک اردوگاهی که شبیه یک خانه قشنگ بزرگ بود رفتیم و من همیشه با آیینه کوچک کیفی خاله ام تلفن بازی می کردم و به همه اعضای خانواده ام تلفن می کردم مخصوصا پدرم. در آنجا چند بار به جمکران و زیارت حضرت معصومه (سلام الله علیها) رفتیم. من یک روز در اردوگاه به خاله ام گفتم: «می شود به پارک برویم؟» خاله ام گفتند: «البته که می شود.» در نزدیکی حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) یک شهربازی برای کودکان بود. خاله ام گفتند: «فاطمه! نگاه کن، آنجا یک شهر بازی است به آنجا می روی که بازی کنی؟» من گفتم:«خیلی خوب است بیاییم برویم آنجا.» جای همه آنهایی که دوست دارند به زیارت بروند خیلی خالی بود.
من فاطمه نبی زاده،کلاس سوم ابتدایی هستم از شما خواهشمندم که وبلاگ من را و خاطره های من را بخوانید و نظرات خود را برایم بنویسید. 2/12/87 خیلی ممنون
